Ben Beya. Belki de sadece bir kedi olarak görünüyorum ama yaşadığım hikaye, beni sadece bir hayvan olarak görmekten daha fazlasını anlatacak size. Bu hikaye, acıları, zorlukları ve en önemlisi de sevgiyi içeriyor.
Hayatım oldukça sıradan bir şekilde başladı. Küçük bir dişi kedi olarak dünyaya geldim ve bir aileye ait oldum. Sahibim beni severdi, beslerdi ve benimle oyunlar oynardı. Ancak, bir gün her şey değişti. Sahibim, maddi zorluklarla karşılaştı ve beni terk etmek zorunda kaldı. Birdenbire, sıcak yatağımdan uzaklaştırıldım ve yalnız kaldım.
Barınağa götürüldüğümde, korku ve endişe içindeydim. Her şeyden önce, kaybolmuş bir çocuk gibi hissettim. Tanımadığım bir yerde, yabancılarla dolu bir ortamda kendimi buldum. Barınak çalışanları iyi insanlardı ama benim için yeterli değildi. Ben bir yuva istiyordum, bir aile istiyordum.
Müjde’nin hikayemdeki rolü, hayatımın en önemli dönüm noktalarından biriydi. Müjde, benim hüzünlü gözlerimde bir umut parıltısı gördü. O, beni terk eden sahibim gibi değildi, benim gerçek bir ailem olabileceğini gördü. Müjde, beni barınaktan çıkardı ve kendi evine götürdü. “Korkma, ben sana sıcacık bir yuva bulacağım “ dedi. O anda, benim için bir umut doğdu.
Ancak, önümüzde büyük bir engel vardı: Tedavi masraflarım. Benim sağlığım oldukça kötüydü. İnsanlar, yüksek tedavi maliyetleri nedeniyle beni sahiplenmek istemiyorlardı. Bu durum, Müjde için de zorlu bir sınavdı. Ama o, beni asla terk etmedi. O, bana olan sevgisiyle, sağlığımı geri kazanmam için her şeyi yapmaya kararlıydı.
Müjde, beni veteriner hekime götürdü ve tedavilerime başlandı. Birçok farklı hastalığım vardı ve tedavi sürecim oldukça uzun ve zorlu geçti. Ama Müjde, her adımda yanımda olduğu için asla yalnız hissetmedim. Onun sevgisi ve şefkati, beni iyileşme yolunda ilerletti.
Tedavi sürecinde yaşadığım duygular ise karmaşıktı. İlk başta korku ve endişe hakimdi. Bilinmeyen bir gelecek ve belirsizlik duygusuyla başa çıkmak zorundaydım. Ancak Müjde’nin sevgisi, bu korkuları hafifletti. Onun yanında, güven hissetmeye başladım.
Tedavi sürecim boyunca, zaman zaman umutsuzluk hisleri de yaşadım. Acaba iyileşebilecek miydim? Acaba bir yuva bulabilecek miydim? Bu düşünceler beni zaman zaman yıprattı. Ama Müjde, benim yanımda olduğu sürece umutlu olmayı öğrendim. O, benim için savaşıyordu ve ben de onun için savaşacaktım.
Sonunda, tedavi sürecim tamamlandı ve sağlığımı geri kazandım. Müjde’nin sevgisi ve desteği sayesinde, sağlıklı ve mutlu bir kedi olmayı başardım. Artık, bir aileye ihtiyacım vardı ve Müjde, bu ihtiyacımı karşılamak için de yanımda durdu.
Müjde, benim için her yolu denedi. İlanlar yayınladı, sosyal medyada duyurular yaptı ve herkese benim hikayemi anlattı. Ama ne yazık ki, bir yuva bulamadık.
Bu durum, Müjde’yi derinden üzdü. Ama o, asla pes etmedi. Bir gün, artık daha fazla beklemek istemediğini düşündü… Beni kendi evine, kendi ailesine katmaya karar verdi.
Bu karar, beni derinden etkiledi. Ben artık yalnız değildim. Bir yuva bulmuştum ve bu yuva Müjde’nin sevgisiyle doluydu. Onunla birlikte, geçmişteki karanlık günlerimi unutmayı başardım. Her gün biraz daha mutlu ve güvende hissetmeye başladım.
Müjde, benim için her şeyi yapıyordu. Beni seviyor, besliyor, tedavi ettiriyor ve en önemlisi benimle konuşuyordu. Onunla birlikte, hayatımın anlamını yeniden keşfetmeye başladım. Artık geçmişin acılarına takılıp kalmıyor, geleceğe umutla bakıyordum…
Darısı barınaklardaki arkadaşlarımın başına…