Page 345 - NYXmag_SAYI_010

Kalemler ve Silgiler

güzel şeyler duymak istediğimde ise hayal kırıklığına için hayat hikayesini anlattı: "Ben resimleri severdim
uğruyordum. Çünkü ulaştıkları rahat evrelerinde, ama resim yapmakla ilgili bir alakam, çabam yoktu.
bunu doyasıya yaşayamıyorlar; geçmişe takılı kalıp ne Emekli oldum. Tüm emekli ikramiyemi ve birikimimi
kendilerini ne de çevresindekilerini affedebiliyorlardı. bir fırın işletmesine yatırdım. O çok istediğim fırını
Belki de bu yüzden, beni en çok etkileyenlerden biri, açmıştım sonunda. Her şey çok güzel gidiyordu…
Suphi Bey'in hikayesi oldu. Amacım, emeklilik sonrası hem uğraşı bulduğum
hem de para kazanacağım bir işyerim ve bundan
Sergiyi gezdiğimde, izlediğim resimlere uzun sure sonra eşimle gül gibi geçinebileceğim bir hayatım
bakakalıyordum. Genelde gezdiğim resim sergilerini, olsun istedim... Bir gece fırınım yandı ve hiçbir şey
yapıldığı teknik ve anlatımıyla beğensem de beni çok kalmadı... Her şey yandı, bitti, kül oldu... Hatta,
etkilemiyorlardı. Bu sefer farklıydı; bir hissi vardı borçlanmıştım bile. O duyguyu ne ben anlatırım ne
ve her izlediğim resim, beni içten içe etkiliyordu. de siz anlayabilirsiniz. Yaşayan bilir. O duygudan,
Renklerdeki ustalık, resmin hissini duygu olarak çok yaşadıklarımın etkisinden çıkamıyordum. Ne
güzel yansıtıyordu. Nedeni bilmediğim bir şekilde yapacağımı da bilmiyordum. Bir gece, sıkıntı ve buhran
etkilendiğim bu resimleri yapan ressamı gözüm aradı. doluyken, resim yapmaya başladım. Resim yaptıkça o
İlk gün olması sebebiyle her resmin önünde kalabalık ağır duygularımdan kurtulmaya başladım. Hafifledim.
gruplar ve kameralar vardı. Yanıma ilk yaklaşan İçim açıldı. Günlerce resim yaptım. Resim yaptıkça
güler yüzlü yaşlıca bir adama ressamı sordum. " kendime geldim. Ogün bugündür resim yapıyorum.
Benim " dedi. " Suphi Bey siz misiniz, bu resimleri Hem resim yapmayı çok seviyorum hem de şimdi, bu
yapan Suphi Bey! " diye sorunca; sevecen, şefkatli resimlerden para kazanıyorum. Çok şükür, çok iyiyim
bir gülümsemeyle " Evet " dedi. Teknik anlamda, şimdi..."
çizimleri, renkleri ve bu derinliği yakalayan kişiyi entel,
alışılagelmiş ressam imajlı beklerken; şefkatli, yolda İleriye yönelik umutlu, mutlu bakışlar olunca
görsem amca diyeceğim biriyle karşılaşınca epeyce anlatılanların sonunda, yüreğim genişliyor. Bir
şaşırmıştım. Ön yargımdan utanarak; yaşadığım yerlerde sonu mutlu biten bir film izliyorum ya
şaşkınlığımı üzerimden atarak hızlı hızlı resimleri da küçüklüğümüzdeki Kemalettin Tuğcu'nun
göstererek ne kadar beğendiğimi ve etkilendiğimi romanlarındaki son gibi, mutlu kapatıyorum kitapları...
anlattım. Hatta şimdiye kadar en etkilendiğim resim
sergisi olduğunu söyledim. Bu sözleri duyunca Biliyordum ki, her mücadele sonunda mutlu yenecek
çok hoşuna gitti; yüzündeki gülümsemesi daha da bir meyvesini verecektir...
arttı. Daha sonraki günlerde, arkadaşlarımı sergiye
götürüp ne kadar güzel ne kadar etkileyici olduğunu
anlatıyordum. Aslında hiç eğitim almadığını ve
resim yapmayı çok sevdiğini daha o anlatmadan ben
anlatıyordum çevredekilere. Ve bir gün onu ziyarete
gittiğimde, benim bunu öğrenmeyi istediğimi anladığı

NYX
345